Prolog

Fale szumiały łagodnie w oddali. Gdyby nie one wokół panowałaby nieskazitelna cisza, która „wwiercałaby się” w uszy dwóch osób, które siedziały na plaży i podziwiały właśnie zachód słońca. Gwiazda już prawie całkowicie znajdowała się za horyzontem, jednak oni siedzieli przytuleni do siebie, jakby całkowicie nie dostrzegali otaczającego ich świata.. Ciemnowłosy chłopak obejmował dziewczynę od tyłu kolanami. Nie był to jednak uścisk, którymi obdarowuje się dwójka zakochanych w sobie osób. W ich wykonaniu było to coś w rodzaju relacji czysto przyjacielskich.
Mogli mieć około szesnastu lat. Chłopak okręcał sobie rude loki dziewczyny wokół swego palca. A ona tylko się śmiała opierając się o jego klatkę piersiową.
– Piękny widok, prawda Severusie? – spytała cicho nabierając na dłoń garść piasku, a następnie rozsuwając palce, aby ten mógł spaść z powrotem na swoje miejsce.
– Przepiękny, Lily –  powiedział. Wydawać by się jednak mogło, że nie miał na myśli tego samego co ona. Dziewczyna miała z pewnością na myśli słońce, które coraz bardziej znikało i zostawiało teraz tylko nikłe czerwone promyki na niebie. Severusowi natomiast chodziło o piękność zupełnie innego widoku. Miał na myśli ją, Lily. A przede wszystkim jej cudowne, błyszczące w mroku, zielone oczy.
– Chciałabym tu zostać na zawsze – zaśmiała się pod nosem, zanurzając dłoń w piasku.
– Nie powiesz mi chyba, że nie chcesz wracać do Hogwartu? – powiedział cicho do jej ucha.
– Jasne, że chcę! Tylko… Popatrz na to wszystko. Jak tu pięknie. Cieszę się, że tu z tobą przyjechałam na wakacje. Jest mi strasznie smutno na myśl, że za parę dni musimy wrócić- powiedziała z żalem w głosie.
Severus oparł brodę na jej głowie. Westchnął.
– Masz rację… Ostatnie dwa miesiące były cudowne. Jednak… Sama pomyśl! Wreszcie wrócimy do Hogwartu. Będziemy mogli czarować. A co najlepsze! Będziemy mieli dużo okazji do znęcania się na tym obrzydliwym Potterze. Parę uroków i tym podobnych rzeczy i już mu nie będzie do śmiechu…
Lily poderwała się jak oparzona.
– Severusie! Obiecałeś mi coś! Powiedziałeś, że nie będziesz z nim zaczynał. A poza tym… Jak na razie to Huncwoci dają nam w kość. A właściwie to tobie.
Zabolały go te słowa. Nie dał jednak tego po sobie poznać.
– Lily, przecież tylko żartowałem. Nigdy nie składam obietnic, nie dotrzymując ich. Znam potęgę słowa. I… Nie nazywaj ich… Huncwotami… Mówią tak o sobie, jakby myśleli, że są potężni, a tak naprawdę są bandą błaznów. Chodź tu… Usiądź przy mnie…
Dziewczyna ponownie usiadła – tym razem obok niego. Położyła nogę na nogę i spuściła wzrok. Jej puszyste włosy prawie całkowicie przysłoniły jej twarz. Severus mógł teraz ujrzeć jedynie jej zielone oko, które świeciło w ciemności. Te oczy kochał w niej najbardziej. Poznałby je wśród miliona innych oczu. Były wyjątkowe. Unikatowe. Tylko ona miała te duże, kocie oczy.
– Sev… – zaczęła ledwo słyszalnym głosem z pełną powagą. – Obiecasz mi coś?
– Wszystko – powiedział nawet nie zastanawiając się, o co może jej chodzić. Był w stanie obiecać jej i zrobić dla niej wszystko.
Nachyliła się. Poczuł zapach jej kwiatowych perfum… Wyszeptała mu do ucha:
– Obiecaj mi, że zawsze pozostaniemy przyjaciółmi. Cokolwiek by się nie stało. Że zawsze będziemy mogli na sobie polegać…
– Przecież wiesz, że ja…
– Po prostu obiecaj – przerwała mu.
– Obiecuję, Lily…
Uśmiechnęła się. Lecz czy on mógłby jej tego nie obiecać. Po pierwsze sam tego pragnął, a po drugie patrząc jej w oczy nie mógł postąpić inaczej…
– Wiesz, że przed chwilą powiedziałeś, że nigdy nie składasz obietnic nie dotrzymując ich?
– A więc nie wymigasz się od tego – zaśmiała się.
Lily wstała szybko i zaczęła uciekać w stronę morza:
– Nie dogonisz mnie! – krzyknęła radośnie.
– Jesteś tego, aby taka pewna? – odpowiedział już za nią mknąc.
Tymczasem słońce całkowicie znikło za linią horyzontu…
– Zawsze?
– Zawsze.
– Tak, wiem…
– Nawet bym nie śmiał – powiedział wyciągając rękę i odgarniając jej włosy za ucho. Tak, aby mógł także ujrzeć jej drugie zielone oko.
Po chwili razem śmiali się wniebogłosy pływając radośnie w morzu i ochlapując się wzajemnie. Nie obchodziło ich nawet to, że pomoczyli sobie całe ubrania. Chcieli aby ta chwila trwała wiecznie.

--
Witajcie :)
Tak więc mam tutaj trochę miejsca na przedstawienie się i opowiedzenie kilku słów o tym "co?", "gdzie?" i "jak?".
Po lewo macie zakładkę, w której możecie mnie bliżej poznać.
Jest to już mój któryś z kolei blog z opowiadaniami. Tym razem postanowiłam napisać historię Severusa i Lily. Od razu ostrzegam, że na potrzeby opowiadania niektóre rzeczy będą troszkę odbiegały od kanonu, ale myślę, że nie będą to jakieś drastyczne zmiany.
Hm... To by było chyba na tyle... Mam nadzieję, że prolog przypadł Wam do gustu i będziecie śledzić mojego bloga i czekać na nowe rozdziały ;)